Ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός καλά κρατεί

Του Σταύρου Λυγερού

ΤΟ ΕΡΓΟ είναι πλέον πολυπαιγμένο και θα έπρεπε να μας έχει διδάξει. Κάθε φορά που η τρόικα έρχεται για έλεγχο στην Αθήνα διαπιστώνει αποκλίσεις. Με βάση αυτές τις αποκλίσεις προβάλλει νέες απαιτήσεις, οι οποίες (συνήθως έπειτα από μάχες οπισθοφυλακών της κυβέρνησης) μετατρέπονται σε συμφωνίες. Ακριβώς αυτές τις δεσμευτικές για την Αθήνα συμφωνίες επικαλούνται σε επόμενο χρόνο οι δανειστές για να επιβάλλουν την πολιτική τους.

Οι υποστηρικτές του μνημονίου αποδίδουν το ναυάγιο στην ανικανότητα των διαδοχικών κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά να το εφαρμόσουν. Ετσι εξηγούν και τις αποκλίσεις. Αναμφίβολα, και οι τρεις κυβερνήσεις που ψήφισαν και εφαρμόζουν το μνημόνιο έχουν αποτύχει να υλοποιήσουν ορισμένες πτυχές του. Δεν είναι αυτή, όμως, η κύρια αιτία των αποκλίσεων. Οι αποκλίσεις πηγάζουν από την ύφεση.

Η ύφεση δεν είναι παρενέργεια. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η τρόικα προωθεί τον διακηρυγμένο στόχο της για εσωτερική υποτίμηση. Είναι αλήθεια ότι το ευρωιερατείο και το ΔΝΤ δεν είχαν υπολογίσει ότι η ύφεση θα προσλάβει τέτοιες διαστάσεις. Αυτό, όμως, το μόνο που αποδεικνύει είναι ο δογματισμός και η δική τους ανικανότητα να εκπονήσουν ένα πρόγραμμα που να αντιστοιχεί στη φύση και στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας.

Οταν η αποτυχία κατέστη εξόφθαλμη, η τρόικα δεν έσπευσε να κάνει τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις. Αντ’ αυτού, όχι μόνο επιμένει στην ίδια αποτυχημένη συνταγή, αλλά και αυξάνει τη δόση του «φαρμάκου» και όχι των χρημάτων! Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν πρόκειται μόνο για ιδεοληψία ή για κρυφή ατζέντα. Ισχύουν και τα δύο.

Λόγω του γεγονότος ότι ήταν ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης, η Ελλάδα μετατράπηκε σε πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζεται μια πολιτική, η οποία ήδη εφαρμόζεται και στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια και προορίζεται να εφαρμοσθεί και στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Η μονοδιάστατη λιτότητα δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια της ολιγαρχίας του χρήματος να μετακυλήσει το κόστος της κρίσης στις μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις.

Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι η μονοδιάστατη λιτότητα είναι προϊόν της «γερμανικής Ευρώπης». Στην πραγματικότητα, όμως, το Βερολίνο λειτουργεί σαν στυλοβάτης και προωθητής αυτής της πολιτικής, επειδή εξυπηρετεί και τα ιδιοτελή συμφέροντα της Γερμανίας, έτσι τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνονται οι άρχουσες ελίτ της. Η πολιτική αυτή, όμως, δεν είναι αποκλειστικά γερμανική ατζέντα.

Εάν ήταν έτσι, θα είχε προ πολλού προσκρούσει στην αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών αρχουσών ελίτ. Αντ’ αυτού, ακόμα και σε χώρες που η μονοδιάστατη λιτότητα συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια ο κορμός των αρχουσών ελίτ τείνει να ταυτίζεται μ’ αυτή την πολιτική. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που έχει μακρά παράδοση εξάρτησης. Είναι και μεγαλύτερες χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία.

Η αρχιτεκτονική του ευρώ σχεδιάσθηκε κατά τρόπο που να ευνοεί τη Γερμανία. Κι αν πριν από 12 χρόνια αυτό μπορούσε να διατυπωθεί ως εκτίμηση, σήμερα μπορεί να αποδειχθεί. Το ευρώ, όμως, δεν οργανώνει μόνο τα γερμανικά εξαγωγικά συμφέροντα. Οργανώνει και τα ευρύτερα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος, όπου δεσπόζουσα θέση κατέχουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες.

Οι οργανικοί δεσμοί που έχουν αναπτυχθεί και παγιωθεί όλα αυτά τα χρόνια στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αργότερα της ευρωζώνης έχουν δέσει στενά μεταξύ τους τις επιμέρους άρχουσες ελίτ των χωρών-μελών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν τον εαυτό τους εκτός αυτού του πλαισίου, ακόμα κι όταν πιέζονται.

Η κατάσταση αυτή επιτρέπει στη Γερμανία όχι μόνο να ασκεί έναν ηγετικό ρόλο, αλλά και να επηρεάζει τις κοινοτικές αποφάσεις κατά τρόπο που να εξυπηρετούν και τα στενά εθνικά της συμφέροντα.
Δύο παραδείγματα:

• Το πρώτο είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η Μέρκελ όχι μόνο κατάφερε να τορπιλίσει την απόφαση που έλαβε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πριν από έναν χρόνο, αλλά και επέβαλε τη λογική του bail in. Με άλλα λόγια, για την ανακεφαλαιοποίηση θα πληρώσουν πρώτα τα κράτη-μέλη, οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι, οι καταθέτες και τα κράτη-μέλη και μετά θα συμβάλει μ’ ένα μικρό ποσοστό ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας.

• Δεύτερο παράδειγμα είναι η καταπολέμηση της ανεργίας των νέων. Δεν είναι μόνο ότι το κονδύλι που αποφασίσθηκε είναι ψίχουλα. Δεν είναι ούτε ότι η Μέρκελ έστησε μία προεκλογική παράσταση στο Βερολίνο, υποκαθιστώντας τους κοινοτικούς θεσμούς. Είναι και ότι ουσιαστικά εκμεταλλεύεται την εκρηκτική ανεργία για να προσελκύσει και να ενσωματώσει στη γερμανική αγορά εργασίας τους πιο ταλαντούχους Νοτιοευρωπαίους νέους, κυρίως επιστήμονες.

Με άλλα λόγια, το Βερολίνο εκμεταλλεύεται την πλεονεκτική θέση του για να προωθήσει τον οικονομικό εθνικισμό του. Και το καταφέρνει επειδή χρησιμοποιεί σαν όχημα αντιλήψεις, διαδικασίες και σχήματα που του εξασφαλίζουν την υποστήριξη όχι μόνο κάποιων άλλων χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα που έχουν αντίστοιχα συμφέροντα, αλλά και τη δορυφοροποίηση των αρχουσών ελίτ της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
ΠΗΓΗ: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=blogitem&eid=3849&id=245786 

Εγκύκλιοι αποσπάσεων σχ. έτους 2013-14

Εκδόθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων οι εγκύκλιοι για αποσπάσεις εκπ/κών σε υπηρεσίες και φορείς του Υ.ΠΑΙ.Θ. και από ΠΥΣΠΕ/ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΠΕ/ΠΥΣΔΕ, Μουσικά Γυμνάσια-Λύκεια, Καλλιτεχνικά Γυμνάσια-Λύκεια, Διαπολιτισμικά Σχολεία και Εκκλησιαστικά Σχολεία για το διδακτικό έτος 2013-2014.

Η προθεσμία είναι από 15/07/13 έως 19/07/13.

Οι εγκύκλιοι παρακάτω:

Εγκύκλιος αποσπάσεων σε υπηρεσίες και φορείς του ΥΠΑΙΘ 2013-14 

Εγκύκλιος αποσπάσεων από ΠΥΣΠΕ/ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΠΕ/ΠΥΣΔΕ 2013-14

Η αλήθεια για το δημόσιο χρέος και τις προσλήψεις της περιόδου 2004-2009

Με μια άνευ προηγουμένου επίθεση στον Κώστα Καραμανλή.
Τα "ΝΕΑ" κυκλοφόρησαν σήμερα με πρωτοσέλιδο άρθρο "Κοίτα ποιοι μιλάνε" αναφερόμενο στην διακυβέρνηση Καραμανλή και τις δήθεν ευθύνες του.
Προσπαθεί να μας πείσει η εφημερίδα ότι για όλα τα δεινά.... του τόπου φταίει ο Καραμανλής, όμως ο συντάκτης του άρθρου με τα στοιχεία που παραθέτει, χωρίς να το θέλει αναδεικνύει μοναδικό υπεύθυνο τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Κύκλοι του πρώην Πρωθυπουργού συνέταξαν το ακόλουθο non paper στο οποίο παραθέτουν τα πραγματικά επίσημα στοιχεία για το δημόσιο χρέος διαψεύδοντας και ανατρέποντας το επαίσχυντο κείμενο των "ΝΕΩΝ".

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Το μέγεθος του Δημοσίου χρέους δεν αποτυπώνεται σε απόλυτα νούμερα, αλλά πάντοτε ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Ακόμη όμως και αν πάρει κανείς τα στοιχεία του ίδιου του ρεπορτάζ σε απόλυτους αριθμούς, το χρέος επί Ανδρέα Παπανδρέου υπερδεκαπλασιάστηκε (αύξηση 1050 %) .
Αύξηση πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη περίοδο, όπως φαίνεται και στο γράφημα που ακολουθεί.
Σε κάθε περίπτωση η αύξηση του χρέους επί των ημερών της Νέας Δημοκρατίας αναλύεται ως εξής:
Την 31/12/2003 το Χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης ήταν 182. δισ. ευρώ και την 31/12/2008 διαμορφώθηκε σε 262 δισ. ευρώ. Δηλαδή αυξήθηκε κατά 80 δισ. ευρώ. Πού πήγαν αυτά τα χρήματα:
-50 δισ. πήγαν για την πληρωμή τόκων, στο δημόσιο χρέος που κληρονόμησε η Νέα Δημοκρατία.
-10 δισ. πήγαν για την πληρωμή αμυντικών εξοπλισμών που είχαν παραγγελθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και πληρώθηκαν επί ΝΔ.
-2,5 δισ. πήγαν για χρέη Νοσοκομείων που βρήκε η ΝΔ από προηγούμενα χρόνια.
-7 δισ. πήγαν για υποχρεώσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Δηλαδή από τα 80 δισ, τα 70 περίπου, πήγαν για την κάλυψη υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ.
Ακόμη και αν συνυπολογίσουμε το 2009, χρονιά που το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά πολύ, όπως συνέβη σε όλες τις χώρες, λόγω της διεθνούς κρίσης, η συνολική εικόνα δεν αλλάζει.
Στο τέλος του 2009, το χρέος ήταν 298 δισ. ευρώ, δηλαδή αυξημένο κατά 116 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2003.
Στο διάστημα 2003 – 2009 οι τόκοι που πληρώθηκαν ήταν 61 δισ. ευρώ, 20 δισ. ήταν οι δαπάνες για εξοπλισμούς, χρέη νοσοκομείων και ταμεία που αναλύσαμε παραπάνω. Άλλα 5,2 δισ. καλύπτουν τις δαπάνες για την απόκτηση προνομιούχων μετοχών των τραπεζών και την αύξηση κεφαλαίου του ΤΕΜΠΜΕ, στο πλαίσιο των προγραμμάτων ενίσχυσης της πραγματικής οικονομίας και στήριξης του τραπεζικού συστήματος. Τα υπόλοιπα 30 δισ. περίπου είναι το έλλειμμα του 2009, όπου φρόντισε να το φτάσει το ΠΑΣΟΚ.
Εν πάση δε περιπτώσει η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή δανείσθηκε, μεταξύ 2004-2009, πρωτογενώς λιγότερο από 10 δις.
Πρόκειται για το μικρότερο ετήσιο ύψος πρωτογενούς δανεισμού τουλάχιστον από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

ΟΙ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ
Ι. Ως προς τους δημόσιους υπαλλήλους, υπό την ευρεία του όρου έννοια η οποία περιλαμβάνει και εκείνους που υπηρετούσαν με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου :

Α.- Το 2004 υπηρετούσαν 472.332 υπάλληλοι, κατανεμόμενοι ως εξής :

1. Κεντρική Υπηρεσία 354.695
2. ΝΠΔΔ 44.910
3. ΟΤΑ α΄και β΄βαθμού 72.727

Β.- Το 2009 υπηρετούσαν 530.589 υπάλληλοι ,κατανεμόμενοι ως εξής :

1. Κεντρική Υπηρεσία 397.897
2. ΝΠΔΔ 48.634
3. ΟΤΑ α΄και β΄βαθμού 84.058

Γ.- Άρα η διαφορά μεταξύ 2004 και 2009 είναι 58.257 περισσότεροι υπάλληλοι.

1. Απ΄αυτούς οι 33.500 δεν προσλήφθηκαν πρωτογενώς αλλά προέρχονται από εκείνους των οποίων οι ιδιωτικού δικαίου συμβάσεις μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου, κατ’ εφαρμογή του Π.Δ. 164/2004. Επισημαίνεται ότι η μετατροπή αυτή έγινε υποχρεωτικώς – και με διαδικασία ΑΣΕΠ, μολονότι τούτο δεν ήταν επιβεβλημένο κατά το Σύνταγμα – λόγω των προβλέψεων της Οδηγίας της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης του 1999.
Συγκεκριμένα η Κυβέρνηση Κ. Σημίτη αφενός είχε «κληροδοτήσει» το 2004 στην Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή περί τους 129.000 συμβασιούχους ορισμένου χρόνου και έργου. Και, αφετέρου, ουδέν είχε πράξει για την προσαρμογή στην ως άνω Οδηγία, υπό τον κίνδυνο καταδίκης της Χώρας με ανυπολόγιστες οικονομικές συνέπειες.
Γι’ αυτό και αμέσως εκδόθηκε το ως άνω Π.Δ. 164/2004 με το οποίο, και σε συνεννόηση με τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και ύστερα από γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας, μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου οι 33.500 συμβάσεις κείνων που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

2. Κατά συνέπεια μεταξύ 2004-2009 προσλήφθηκαν πρωτογενώς, και για την κάλυψη υφιστάμενων τεράστιων κενών του στενού δημόσιου τομέα – πάντοτε δε μέσω ΑΣΕΠ – 24.757 δημόσιοι υπάλληλοι. Εκ των οποίων πάνω από 10.000 στους ΟΤΑ α΄και β΄ βαθμού.

3. Απλή στατιστική παρατήρηση λοιπόν αποδεικνύει ότι ο κατ’ έτος μέσος όρος προσλήψεων μεταξύ 2004-2009 ήταν ο μικρότερος, τουλάχιστον μετά το 2000. Και, βεβαίως, δεν γίνεται λόγος για τα προηγούμενα – ιδίως μετά το 1981 – χρόνια, όπου συνέβησαν τα «όργια» κομματικών προσλήψεων του ΠΑΣΟΚ – «φυσικά» εκτός ΑΣΕΠ – και για τα οποία τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα σιωπούν «αιδημόνως».

ΙΙ. Ως προς τους συμβασιούχους με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου και έργου :

Α.- Τα στοιχεία έχουν ως εξής :
1.Το 2004 υπηρετούσαν 128.963 συμβασιούχοι, οι οποίοι είχαν προσληφθεί από τις Κυβερνήσεις Σημίτη, κατανεμόμενοι ως εξής :
(α) Ορισμένου χρόνου : 94.352
(β) Έργου : 34.431

2. Το 2005 υπηρετούσαν 128.868 συμβασιούχοι, κατανεμόμενοι ως εξής :
(α) Ορισμένου χρόνου : 92.762
(β) Έργου : 36.106

3. Το 2006 υπηρετούσαν 128.421 συμβασιούχοι, κατανεμόμενοι ως εξής :
(α) Ορισμένου χρόνου : 103.312
(β) Έργου : 25.109

4. Το 2007 υπηρετούσαν 118.513 συμβασιούχοι, κατανεμόμενοι ως εξής :
(α) Ορισμένου χρόνου : 96.114
(β) Έργου : 22.399

5. Το 2008 και επέκεινα υπηρετούσαν 96.819 συμβασιούχοι, κατανεμόμενοι ως εξής :
(α) Ορισμένου χρόνου : 75.127
(β) Έργου : 21.692

Β.- Από τα στοιχεία αυτά συνάγεται ότι αν μεταξύ 2004-2006 ο αριθμός των συμβασιούχων αυτών ήταν σχετικά υψηλός – αλλά ίσος μ’ αυτόν που προσέλαβε το ΠΑΣΟΚ προ του 2004 – είναι διότι κατά τα τρία αυτά χρόνια ανανεώθηκαν υποχρεωτικώς, όσο διαρκούσαν οι διαδικασίες του ΑΣΕΠ, οι προ του 2004 συμβάσεις εκείνων, οι οποίοι είχαν προσληφθεί, όπως τονίσθηκε, από τις Κυβερνήσεις Σημίτη και ενέπιπταν στις διατάξεις του Π.Δ. 164/2004. ΄Ητοι οι συμβάσεις που τελικώς μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου. Γι’ αυτό και μετά το 2007 «έπεσαν» καθέτως, φθάνοντας πλέον στο μικρότερο επίπεδο, τουλάχιστον μετά το 2000.
ΠΗΓΗ: http://taxalia.blogspot.com
http://zouzouniblog.blogspot.com 

Άκαρπες οι δύο πρώτες προσπάθειες συγκρότησης του ΔΣ της ΔΟΕ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Συγκρότηση σε σώμα

του Διοικητικού Συμβουλίου της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος

Οι δύο (2) πρώτες συνεδριάσεις του νέου Διοικητικού Συμβουλίου της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος που πραγματοποιήθηκαν στις 2 και 03/07/2013 με αντικείμενο τη συγκρότηση του σε σώμα ήταν, όπως αναμενόταν, άκαρπες. Τα συμπεράσματα όμως ήταν πολλά και χρήσιμα.

Η παράταξή μας κατέθεσε την άποψη που βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με τη βούληση της βάσης. Με τη βούληση και την αγωνία των συναδέλφων που ζητούν από τις παρατάξεις να προχωρήσουν σ’ ένα δρόμο σύνθεσης, σε μια πορεία ενωτική με αποκλειστικό στόχο την προάσπιση των δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Προτείναμε τη διαπαραταξιακή, αντιπροσωπευτική συγκρότηση του προεδρείου της Δ.Ο.Ε. όπου κάθε παράταξη με βάση τη σειρά εκλογής της θα καταλαμβάνει τη θέση που επιθυμεί. Σ’ αυτό το προεδρείο η παράταξή μας διεκδικεί, έχοντας καταλάβει την πρώτη θέση σε αριθμό αντιπροσώπων, τη θέση του Προέδρου.

Είναι, πιστεύουμε, μια πρόταση που σέβεται απόλυτα την ετυμηγορία των εκπαιδευτικών που ψήφισαν στις εκλογές των αντιπροσώπων και μπορεί να δώσει στο νέο Δ.Σ. μια νέα δυναμική ικανή να σταθεί απέναντι στη λαίλαπα που μαστίζει την εκπαίδευση και τον εκπαιδευτικό.

Δυστυχώς για μια ακόμη φορά οι περισσότερες από τις υπόλοιπες  παρατάξεις έδειξαν να μην αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των περιστάσεων.

Η μεταλλαγμένη σε Δημοκρατική Συνεργασία Εκπαιδευτικών (ΔΗ.ΣΥ.) τέως ΠΑΣΚ κινήθηκε μεν, φραστικά, στο ίδιο πνεύμα, έθεσε όμως ως προϋπόθεση, κάτι που ποτέ δεν έκανε στο παρελθόν, τη συμμετοχή στο προεδρείο όλων των παρατάξεων. Το έπραξε γνωρίζοντας πολύ καλά πως υπάρχουν δυνάμεις που δεν υπάρχει περίπτωση να συμμετέχουν (Παρεμβάσεις). Το έπραξε γιατί διακατέχεται από το σύνδρομο απώλειας της ηγεσίας του κλάδου, γιατί διακατέχεται από μια καθεστωτική αντίληψη που την οδηγεί στο δρόμο της διάλυσης του συνδικάτου επειδή δεν έχει την ηγεσία του και τα προνόμια με τα οποία την είχε συνδέσει. Νοοτροπία επικίνδυνη και σε πλήρη αναντιστοιχία με τις κρίσιμες για την εκπαίδευση στιγμές.

Οι ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ – ΚΙΝΗΣΕΙΣ -  ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ, αποκλείοντας την περίπτωση συμμετοχής τους σε λειτουργική συγκρότηση του ΔΣ της ΔΟΕ, επέλεξαν το δρόμο του διχασμού. Την  ίδια τακτική που ακολούθησαν σε όλη τη διάρκεια της 82^ης Γενικής Συνέλευσης του Κλάδου. Από τη μια οι «αυτόκλητοι» αγωνιστές – σωτήρες (οι ίδιοι) και από την άλλη οι υποταγμένοι - συμβιβασμένοι κλπ. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν πως οι εκλογές για αντιπροσώπους τελείωσαν και συνεχίζουν με τις ίδιες διχαστικές κορώνες προς εσωτερική, και μόνο, κατανάλωση.

Η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ έδειξε να αντιλαμβάνεται την ανάγκη συγκρότησης ενός αντιπροσωπευτικού προεδρείου σε λειτουργική βάση. Μένει ν’ αποδειχτεί στη συνεδρίαση της 12^ης Ιουλίου αν τα λόγια θα εναρμονιστούν με τις πράξεις ή αν θ’ ακολουθήσει, για μια ακόμη φορά, το δρόμο της μη συμμετοχής με το πρόσχημα του «όλοι ή καθόλου».

Όσο για τους Εκπαιδευτικούς Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΕΡΑ), που συμμετέχουν μετά από χρόνια στο Δ.Σ. (τότε με άλλο όνομα), κινήθηκαν κι αυτοί στη διχαστική λογική «η αριστερά από εδώ, οι κακοί από την άλλη», μια λογική που ούτε καν οι άλλες αριστερές παρατάξεις μπόρεσαν να παρακολουθήσουν, αφού προς κατάπληξη όλων, πρότεινε Πρόεδρο από τις Παρεμβάσεις και Γραμματέα από την ΕΣΑΚ!!!

Η παράταξη της Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε. με αίσθημα ευθύνης, όπως πάντα, θα καλέσει και στην τελευταία συνεδρίαση (12/7/2013) για συγκρότηση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. όλες τις παρατάξεις να συνειδητοποιήσουν πως οι καιροί δεν προσφέρονται για μικροπαραταξιακά παιχνιδάκια σκοπιμοτήτων και εντυπώσεων. Θα επιμείνει στην πρότασή της για ένα δρόμο ενότητας, δεν θα συρθεί όμως πίσω από λογικές που βάζουν σε κίνδυνο την ύπαρξη της Δ.Ο.Ε.

Ο κλάδος έχει στραμμένα τα μάτια του πάνω μας και περιμένει από όλους μας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

Η Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε. θα το πράξει για μια ακόμη φορά και θα δώσει διέξοδο αν οι υπόλοιποι επιλέξουν το αδιέξοδο…

Τα 3 μέλη της Δ.Α.Κ.Ε./Π.Ε. στο Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.

Κικινής Θανάσης

Κόκκινος Χαράλαμπος

Οικονόμου Τριαντάφυλλος