Ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων θεωρεί πως η κυβερνητική πολιτική είναι η μόνη που μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση.
Ορισμένοι εξ αυτών, μάλιστα, θεωρούν το καθεστώς οικονομικού ελέγχου από την τρόικα «ευλογία» (για να θυμηθούμε τον όρο του Πάγκαλου), με την έννοια ότι αποτελεί την ευκαιρία και το εργαλείο για να επιβληθούν μέτρα, τα οποία οι διαδοχικές κυβερνήσεις απέφευγαν να λάβουν υπό το φόβο του πολιτικού κόστους.
Είναι αλήθεια ότι το Μνημόνιο επιβάλλει κάποιες μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν προ πολλού πραγματοποιηθεί.
Η τρόικα και η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να επιβάλλουν και μέτρα τα οποία στρέφονται σχεδόν μονομερώς εναντίον του κόσμου της εργασίας.
Με άλλα λόγια, η κυβερνητική πολιτική έχει ταξικό πρόσημο.
Το γεγονός ότι οι θυσίες δεν κατανέμονται ούτε στοιχειωδώς δίκαια δεν είναι μόνο ηθικό ζήτημα.
Είναι και βαθύτατα πολιτικό, επειδή υπονομεύει εξ υπαρχής την προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί για αντικατάσταση του καταρρέοντος κλεπτοκρατικού, παρασιτικού, σπάταλου και ανορθολογικού μοντέλου από ένα υγιές και παραγωγικό.
Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι κατά κανόνα υποστηρίζουν το Μνημόνιο πολίτες, το βιοτικό επίπεδο και η καθημερινότητα των οποίων δεν θίγονται ή θίγονται οριακά από την κυβερνητική πολιτική.
Προφανώς κι αυτοί βιώνουν περισσότερο ή λιγότερο τις αρνητικές επιπτώσεις της κρίσης, αλλά δεν βρίσκονται στην ίδια μοίρα μ’ εκείνους που βλέπουν τις σταθερές της ζωής τους να ανατρέπονται.
Το «κόμμα του Μνημονίου» προσπαθεί να μας πείσει ότι κάποιοι προνομιούχοι χάνουν τα προνόμιά τους.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τα μεγάλα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής είναι μικρομεσαία στρώματα.
Το οικονομικοκοινωνικό κραχ, που περισσότερο ή λιγότερο βιώνουν, δεν έχει οδηγήσει ακόμα σε ανατροπή του πολιτικοεκλογικού συσχετισμού δυνάμεων, επειδή, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν υφίσταται αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης εντός του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος.
Οι βαρύτατες «αμαρτίες» της κυβέρνησης Καραμανλή είναι ακόμα πολύ νωπές για να μπορέσει η ΝΔ να εισπράξει τη διάχυτη δυσαρέσκεια.
Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίζει τη θερμοκρασία στην κοινωνία να ανεβαίνει.
Η εδώ και χρόνια κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης έχει μετεξελιχθεί όχι μόνο σε σφοδρή καταγγελία του πολιτικού συστήματος, αλλά και σε απονομιμοποίησή του.
Το επιβεβαιώνουν τα αρνητικά ρεκόρ του δικομματισμού, το επιβεβαίωσε και το επεισόδιο εναντίον του Χατζηδάκη.
Το πολιτικό κλίμα κατά τη διάρκεια του 2010 επικαθορίστηκε από το φόβο της χρεοκοπίας και από την ελπίδα πως η επώδυνη κυβερνητική πολιτική θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση.
Η ελπίδα αυτή, όμως, δεν επιβεβαιώνεται.
Η οικονομία έχει εγκλωβιστεί στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, με αποτέλεσμα τη διόγκωση της ανεργίας και τη μαζική καταστροφή μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Η απόγνωση υπερβαίνει πια το πλαίσιο της οικογένειας.
Όσο προσλαμβάνει διαστάσεις μαζικού κοινωνικού φαινομένου, τόσο είναι εύκολο να μεταλλαγεί σε τυφλή οργή.
Κι όταν υπάρχει διάχυτη οργή, ακόμα και μια ασήμαντη αφορμή μπορεί να προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη.
Ο δρόμος που ακολουθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου γίνεται ολοένα και πιο δύσβατος.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια αντανακλάται και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος.
Το συνδικαλιστικό δίκτυο του ΠΑΣΟΚ στην καλύτερη περίπτωση παίρνει αποστάσεις από την κυβερνητική πολιτική και στη χειρότερη στρέφεται ανοιχτά εναντίον της.
Βαρύ είναι το κλίμα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Ο Παπανδρέου και οι υπουργοί του, άλλωστε, την έχουν μετατρέψει σε όργανο ψήφισης και νομιμοποίησης δικών τους αποφάσεων.
Οι βουλευτές βρίσκονται στη μέγγενη.
Από τη μια πλευρά, βλέπουν το ΠΑΣΟΚ να απαξιώνεται ως κόμμα εξουσίας και το πολιτικό μέλλον τους να σκοτεινιάζει.
Από την άλλη όμως, δεν τολμούν να εγείρουν ζήτημα κυβερνητικής πολιτικής και πολύ περισσότερο ηγεσίας.
Η δυσαρέσκειά τους είναι εκτεταμένη και έντονη, αλλά αδυνατεί να μετουσιωθεί σε πολιτική πράξη, ικανή να διαφοροποιήσει την κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής.
Ο Παπανδρέου μπορεί να μην πείθει τα στελέχη του, αλλά έχει καταφέρει να τα ακινητοποιήσει πολιτικά.
Κι αυτό σε μια τόσο δύσκολη περίοδο του είναι υπεραρκετό.
Έχοντας υπό έλεγχο το εσωκομματικό μέτωπο και έχοντας ταυτιστεί πολιτικά με την τρόικα, λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας.
Μένει να αποδειχτεί για πόσο ακόμα θα το μπορεί.
ΠΗΓΗ:http://www.epikaira.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου