Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Η μικρή Αφγανή του National Geographic μεγάλωσε: Αυτή είναι η ιστορία της


Πρόκειται για το διασημότερο εξώφυλλο του National Geographic από το 1985. Ο Στιβ Μακ Κάρι φωτογράφισε τη νεαρή Αφγανή με τα εντυπωσιακά καταπράσινα μάτια που τον κοιτούσε φοβισμένη σε στρατόπεδο προσφύγων στο Πακιστάν. Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, ο Μακ Κάρι βρήκε ξανά τη μούσα του.
Θυμάται σαν τώρα τη στιγμή. Ο φωτογράφος την τραβούσε φωτογραφία. Η ίδια δεν είχε φωτογραφηθεί ποτέ πριν. Θυμάται και το θυμό της αλλά και το φόβο της για εκείνον τον ξένο άνδρα. Μέχρι σήμερα που συναντήθηκαν ξανά, η ενήλικη πια Σαρμπάτ, δεν είχε φωτογραφηθεί ξανά.

Από το στρατόπεδο στο εξώφυλλο
Ο φωτογράφος θυμάται τη στιγμή πάρα πολύ. Το στρατόπεδο προσφύγων στο Πακιστάν ήταν μια θάλασσα από σκηνές. Μέσα στη σκηνή σχολείο, την είδε για πρώτη φορά. Βλέποντας την ντροπή και το φόβο στα μάτια της την πλησίασε τελευταία και εκείνη τον άφησε να τη φωτογραφίσει. «Δεν πίστευα ότι η φωτογραφία του κοριτσιού θα ήταν διαφορετική από όσες άλλες τράβηξα εκείνη τη μέρα» εξηγεί ο Μακ Κάρι, καθώς θυμάται με νοσταλγία εκείνο το πρωί του 1984 που τραβούσε φωτογραφίες από τη ζωή των Αφγανών προσφύγων στο Πακιστάν.
Το πορτρέτο του Στιβ Μακ Κάρι όμως ήταν από εκείνες τις εικόνες που σε άγγιζαν κατευθείαν στην καρδιά, και τον Ιούνιο του 1985 έγινε εξώφυλλο του περιοδικού National Geographic. Τα μάτια της είναι πράσινη θάλασσα, ωστόσο δείχνουν κουρασμένα και μέσα σε αυτά μπορεί κανείς να διαβάσει την τραγωδία μιας φυλής στραγγισμένης από τον πόλεμο. Έγινε γνωστή από το National Geographic ως το «κορίτσι του Αφγανιστάν» και για πολλά χρόνια κανείς δεν ήξερε το όνομά της.

Η αναζήτηση
Τον Ιανουάριο, μια ομάδα από το National Geographic Television & film explorer έφερε τον Μακ Κάρι στο Πακιστάν για την αναζήτηση του κοριτσιού με τα πράσινα μάτια. Έδειξαν την εικόνα της γύρω στο Νάσιρ Μπαχ στο στρατόπεδο προσφύγων κοντά στο Πεσαβάρ, όπου η φωτογραφία είχε τραβηχτεί. Ένας δάσκαλος από το σχολείο ισχυρίστηκε ότι γνωρίζει το όνομά της. Μια νεαρή γυναίκα που ονομάζεται Αλάμ Μπιμπί βρισκόταν σε ένα κοντινό χωριό, αλλά ο Μακ Κάρι διαπίστωσε ότι δεν ήταν αυτή.
Ωστόσο κάποιος του είπε ότι ήξερε το κορίτσι στη φωτογραφία. Είχαν ζήσει στο στρατόπεδο μαζί ως παιδιά. Είχε επιστρέψει στο Αφγανιστάν πριν χρόνια, είπε, και τώρα ζούσε στα βουνά κοντά στο Τόρα Μπόρα.
Χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να πάει εκεί ο Μακ Κάρι. Το χωριό της είναι έξι ώρες με το αυτοκίνητο και τρίωρη πεζοπορία, όμως μόλις είδε τα πόδια της μέσα στο δωμάτιο, σκέφτηκε: «Αυτή είναι».

Η ιστορία της
Τα ονόματα έχουν εξουσία, οπότε ας μιλήσουμε για το δικό της. Το όνομά της είναι Σαρμπάτ Γκουλά και είναι μέλος των Παστούν, μίας από τις πιο πολεμοχαρείς φυλές του Αφγανιστάν. Εξηγεί ότι οι Παστούν βρίσκουν ειρήνη μόνο όταν είναι σε πόλεμο, και τα μάτια της Σαρμπάτ βγάζουν σπίθες. Είναι 28, ίσως 29 ή ακόμη και 30. Κανείς, ούτε καν η ίδια, δεν ξέρει στα σίγουρα. Οι ζωές χάνονται όπως η άμμος σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχουν αρχεία.
Ο χρόνος και η ταλαιπωρία έχουν σβήσει τα νιάτα της και το δέρμα της είναι φθαρμένο. Τα μάτια της όμως, είναι ακόμα δύο καταπράσινες θάλασσες. «Είχε μια δύσκολη ζωή», εξηγεί ο Μακ Κάρι «Τόσοι πολλοί μοιράζονται εδώ την ίδια ζωή με τη Σαρμπάτ. Εξετάστε τους αριθμούς: Είκοσι τρία χρόνια από τον πόλεμο, 1,5 εκατομμύρια νεκροί, 3,5 εκατομμύρια πρόσφυγες: Αυτή η γυναίκα είναι η ιστορία του Αφγανιστάν στο τελευταίο τέταρτο του αιώνα».
Η Σαρμπάτ ήταν ακόμα παιδί όταν η χώρα της έζησε τη σοβιετική εισβολή. Μία μάζα από αμέτρητα κατεστραμμένα χωριά σαν το δικό της. Ήταν ίσως και έξι χρόνων, όταν η σοβιετική βομβιστική επίθεση σκότωσε τους γονείς της. Τη μέρα ο ουρανός αιμορραγούσε, τη νύχτα οι νεκροί θάβονταν και πάντα, ζούσαν όλοι με τον ήχο των αεροπλάνων και το φόβο του θανάτου.
«Φύγαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας των συγκρούσεων» δήλωσε ο αδελφός της, Κασάρ Καν, συμπληρώνοντας την αφήγηση της ζωής της. «Οι Ρώσοι ήταν παντού. Σκότωναν τους ανθρώπους. Εμείς δεν είχαμε άλλη επιλογή».
Ακολουθώντας τη γιαγιά τους, η Σαρμπάτ με τις 3 αδελφές της και τον αδελφό της Κασάρ Καν μπήκαν στο Πακιστάν. Για μια εβδομάδα περπατούσαν μέσα από τα βουνά καλυμμένα από χιόνι, ικετεύοντας τους περαστικούς να τους δώσουν κουβέρτες για να ζεσταθούν.
«Ποτέ δεν ξέραμε πότε θα περάσουν τα αεροπλάνα. Εμείς κρυβόμασταν στις σπηλιές» εξηγεί ο Κασάρ. Το ταξίδι που ξεκίνησε με την απώλεια των γονέων τους και συνεχίστηκε με πεζοπορία στα βουνά κατέληξε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων να μοιράζονται μία σκηνή με ξένους.
«Άνθρωποι του αγρού σαν τη Σαρμπάτ θεωρούν ότι είναι δύσκολο να ζουν σε περιορισμένο περιβάλλον όπως ένα στρατόπεδο προσφύγων», εξήγησε ο Ραχιμουλάχ Γιουσουφζάι, ένας σεβαστός Πακιστανός δημοσιογράφος, ο οποίος ενήργησε ως διερμηνέας για τον Μακ Κάρι και το τηλεοπτικό συνεργείο. «Δεν υπάρχει καμία προστασία της ιδιωτικής ζωής. Ζεις στο έλεος των άλλων ανθρώπων. Στο έλεος της πολιτικής των άλλων χωρών. Η ρωσική εισβολή κατέστρεψε τις ζωές μας».
Είναι η συνεχιζόμενη τραγωδία του Αφγανιστάν. Εισβολή. Αντίσταση. Εισβολή. Θα τελειώσει ποτέ; «Κάθε αλλαγή της κυβέρνησης φέρνει την ελπίδα», δήλωσε ο Γιουσουφζάι. «Κάθε χρόνο, οι Αφγανοί έχουν βγει οι ίδιοι προδομένοι από τους ηγέτες τους και από ξένους που αρχικά έρχονταν ως φίλοι και σωτήρες τους».
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, κατά τη διάρκεια μιας ανάπαυλας στις μάχες, η Σαρμπάτ πήγε στο σπίτι της στο χωριό, στους πρόποδες των βουνών στη μέση του πουθενά. Εκεί είναι ελεύθερη και έχει άπλα: Υπάρχουν ταράτσες που φυτεύονται με καλαμπόκι, σιτάρι και ρύζι, αλλά χωρίς σχολείο, ιατρείο, δρόμους, ή τρεχούμενο νερό.

Πώς ζει τώρα
Η Σαρμπάτ σηκώνεται πριν από την ανατολή του ηλίου και προσεύχεται. Παίρνει νερό από το ρέμα. Μαγειρεύει, καθαρίζει, κάνει μπουγάδα. Κέντρο της ζωής της είναι τα παιδιά της, η 13χρονη Ρομπίνα, η 3χρονη Ζαχίλντα και το μωρό, η ενός έτους Αλία. Μια τέταρτη κόρη της πέθανε σε βρεφική ηλικία. «Η Σαρμπάτ δεν έχει γνωρίσει ποτέ μια ευτυχισμένη μέρα» λέει ο αδελφός της, «εκτός ίσως από την ημέρα του γάμου της».
Ο σύζυγός της, Ραχμάτ Γκιουλ, είναι κοντός με λαμπερό χαμόγελο, την παντρεύτηκε στα 13, ή στα 16 με προξενιό.
Ζει στην Πεσαβάρ (υπάρχουν λίγες θέσεις εργασίας στο Αφγανιστάν) και λειτουργεί ένα αρτοποιείο και κερδίζει ένα δολάριο την ημέρα. Το άσθμα από το οποίο υποφέρει η Σαρμπάτ δεν της επιτρέπει να ζει στο Πεσαβάρ με τη σκόνη και τη ζέστη το καλοκαίρι κι έτσι κατεβαίνει στην πόλη και βλέπει τον σύζυγό της το χειμώνα. Το υπόλοιπο του έτους ζει στα βουνά.
«Οι γυναίκες εξαφανίζονται από το δημόσιο μάτι μετά τα 13 τους», εξηγεί ο Γιουσουφζάι. Στο δρόμο φοράει μία δαμασκηνί μπούρκα, τα τείχη που την κρύβουν από τον κόσμο και από τα μάτια του κάθε ανθρώπου, εκτός από το σύζυγό της. «Είναι ομορφιά και όχι κατάρα» προσθέτει.
Αντιμέτωπη με τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου, η Σαρμπάτ κρύβει στο μαύρο σάλι της το πρόσωπό της, σαν να θέλει να εξατμιστεί. Τα μάτια αναβοσβήνουν από θυμό. Δεν συνηθίζει να υποβάλει τον εαυτό της στα ερωτήματα των ξένων.
«Αραγε έχεις νιώσει ποτέ ασφαλής;» ρωτάειι ο Μακ Κάρι.
«Οχι. Αλλά η ζωή πριν τους Ταλιμπάν ήταν καλύτερη. Τουλάχιστον υπήρχε ειρήνη και τάξη» του απαντά.
«Είδες ποτέ τη φωτογραφία του εαυτού σου ως κορίτσι;» επιμένει ο Μακ Κάρι.
«Οχι» απαντά ξανά η Σαρμπάτ.
Μπορεί να γράψει το όνομά της, αλλά δεν μπορεί να διαβάσει. Ελπίζει όμως να μορφώσει τα παιδιά της. «Θέλω οι κόρες μου να έχουν δεξιότητες», είπε. «Ηθελα να τελειώσω το σχολείο, αλλά δεν μπορούσα. Λυπήθηκα όταν έπρεπε να φύγω» δηλώνει η Σαρμπάτ.
Η εκπαίδευση, λένε, είναι το φως στο μάτι. Δεν υπάρχει τέτοιο φως γι' αυτήν. Είναι ίσως πολύ αργά για τη 13χρονη κόρη της, οι δύο μικρότερες κόρες όμως ίσως έχουν ακόμα μια ευκαιρία.
Η συνάντηση ανάμεσα στη γυναίκα με τα πράσινα μάτια και το φωτογράφο ήταν ήσυχη. Σχετικά με το θέμα των παντρεμένων γυναικών, η πολιτιστική παράδοση είναι αυστηρή. Δεν πρέπει να δούμε-και σίγουρα δεν πρέπει να χαμογελάσουμε σε έναν άνθρωπο που δεν είναι ο σύζυγός της. Δεν χαμογέλασε στον Μακ Κάρι. «Η έκφρασή της ήταν επίπεδη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η εικόνα της έχει αγγίξει τόσες καρδιές. Δεν ξέρει τη δύναμη των ματιών της» δήλωσε ο φωτογράφος.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το ταξίδι, είχε έναν φόβο. Αν θα την έβρισκε ζωντανή, αν θα κατάφερνε τελικά να τη βρει, πώς έγιναν όλα αυτά και συναντήθηκαν ξανά;
Η απάντηση ήρθε τυλιγμένη σε ακλόνητη βεβαιότητα.
«Ήταν το θέλημα του Θεού» απάντησε ανέκφραστα η Σαρμπάτ και επέστρεψε στις δουλειές του σπιτιού.
Πηγή:http://www.iefimerida.gr/node/91556#ixzz2LSbnvDUF

Ας σταματήσει η παραπληροφόρηση

Για να γνωρίζει η ελληνική κοινωνία:
· Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί εργάζονται πάνω από το Μ.Ο. της Ευρώπης και ταυτόχρονα αμείβονται κάτω από το Μ.Ο. της Ευρώπης.
· Στις διδακτικές ώρες (21-25 ώρες την εβδομάδα) δεν περιλαμβάνονται οι ώρες του διοικητικού έργου.

Σημαντικό στοιχείο για την εργασία των εκπαιδευτικών αποτελεί και η μελέτη της UNESCO, η οποία αναφέρει: «κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός εκπαιδευτικού αντιστοιχεί σε 4 ώρες εργασίας γραφείου», δηλαδή ότι 21 ώρες διδασκαλίας ισοδυναμούν με 84 ώρες δουλειάς (16,8 ώρες καθημερινά).

Κύριοι "κυβερνήτες", με την υποχρηματοδότηση της Παιδείας, έχετε την φθηνότερη εκπαίδευση, με κάκιστα αμειβόμενους εκπαιδευτικούς.
Αντί να απολογηθείτε, ζητάτε και ρέστα;

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Δουλεύουμε όσο οι Ευρωπαίοι, σε χειρότερες συνθήκες και με πολύ χειρότερες αμοιβές

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 

Με αφορμή δημοσιεύματα του τύπου για επικείμενη αύξηση του ωραρίου εκπαιδευτικών Π.Ε. 

Η επικαιροποίηση του Μεσοπρόθεσμου που ψήφισε η Βουλή ανάμεσα στα άλλα προβλέπει μείωση των προσλήψεων αναπληρωτών με παράλληλη αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών από τη νέα σχολική χρονιά.

Υπενθυμίζουμε ότι τόσο το διδακτικό (21-25 ώρες την εβδομάδα) όσο και το εργασιακό (30 ώρες την εβδομάδα) ωράριο των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι στα πλαίσια του μέσου όρου του ωραρίου των εκπαιδευτικών της Ευρώπης των χώρων του ΟΟΣΑ.
Το ωράριο κατακτήθηκε με τους αγώνες του κλάδου το 1997 και νομοθετήθηκε με το Ν.2517/97.

Ο Έλληνας εκπαιδευτικός, για άλλη μια φορά, στοχοποιείται - σκόπιμα - ως ο μοναδικός υπεύθυνος των δεινών στην Εκπαίδευση.
Καλείται να εργαστεί με μισθούς εξαθλίωσης, με υποχρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών, δίχως ή με «δανεικά» βιβλία, με τη «δαμόκλειο σπάθη» της αξιολόγησης - χειραγώγησης - απόλυσης πάνω από το κεφάλι του, οδηγείται σε συσσίτια, και τώρα «απειλείται» με αύξηση των ωρών διδασκαλίας και αντιμετωπίζει το ορατό φάσμα της ανεργίας των αναπληρωτών.

Η όποια σκέψη του Υπουργού Παιδείας και της Κυβέρνησης για αύξηση των ωρών διδασκαλίας θα πρέπει να εγκαταλειφτεί άμεσα.
Σε αντίθετη περίπτωση η Κυβέρνηση θα έρθει αντιμέτωπη με όλο τον οργανωμένο κλάδο.
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ 
ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ 
ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ 
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Αύριο θα είναι αργά…

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. 
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. 
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.(1)

Υπάρχει πάντα ένας μεγάλος κίνδυνος που διατρέχουν όλοι οι άνθρωποι αλλά κυρίως αφορά τους Ηγέτες.
Ο κίνδυνος αυτός λέγεται «το σύνδρομο του γυάλινου πύργου». Είναι εκείνη η διαδικασία («προτσές» κατά την πολιτική ορολογία), κατά την οποία ο Ηγέτης σιγά – σιγά απομονώνεται από την κοινωνία και αρχίζει να ζει μέσα σε έναν περιορισμένο και στενό κύκλο συνεργατών, συμβούλων και «φίλων».
Το κοινωνικό γίγνεσθαι τότε, περνά μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο, φιλτραρισμένο και ωραιοποιημένο από αυλοκόλακες, γλείφτες και θεσιθήρες παρατρεχάμενους, τους οποίους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους βόλεψη και μακροημέρευση στην αυλή του Ηγεμόνος.

Δεν γνωρίζω αν ο Πρωθυπουργός έχει αρχίσει να πέφτει σε αυτή την ύπουλη παγίδα αλλά είναι σίγουρο ότι πολλοί Υπουργοί και Γραμματείς αυτής της κυβέρνησης, βρίσκονται ήδη αποκομμένοι από τον απλό κόσμο και ζουν μια παράλληλη ζωή μέσα στον προστατευμένο τους μικρόκοσμο. Αλλιώς δεν εξηγούνται όλα αυτά που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα. Όλα αυτά που διαρρέονται από υπουργικούς «κύκλους», όλα όσα ακούγονται από χείλη γραμματέων και φαρισαίων της κυβέρνησης, καθώς και η μακάρια ακινησία και αδράνεια των περισσοτέρων Υπουργών και Υφυπουργών, μαρτυρούν πως κάθε δεσμός τους με την κοινωνία έχει αποκοπεί προ πολλού.
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συνεχιστεί, κάποιος πρέπει να το σταματήσει και να δώσει το σύνθημα για αλλαγή πλεύσης.
Αυτό έπρεπε να είχε ήδη γίνει από χθες, αλλά και σήμερα δεν είναι πολύ αργά.
Αύριο, δυστυχώς θα είναι!

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει έτοιμο μέσα του το Ναι,
και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.(2)

 Είναι πια η ώρα του Πρωθυπουργού.
Αυτός είναι που θα πρέπει να πει σήμερα κιόλας το «φτάνει, μέχρις εδώ». Αυτός είναι που θα πρέπει να σπάσει πια τα αυγά στην αυγουλιέρα, αλλιώς δεν θα κάνει ποτέ του ομελέτα. Είναι φανερό ότι αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης, αυτές οι πολιτικές και αυτά τα νομοθετήματα (όσα ψηφίστηκαν και όσα αναμένονται προς ψήφιση) δεν δίνουν την πολυπόθητη λύση.
Αν συνεχίσουμε έτσι, κινδυνεύουμε να χάσουμε πολύ γρήγορα, όλα τα πλεονεκτήματα που κερδίσαμε από την ενίσχυση της αξιοπιστίας της χώρας και την πολιτική αποφασιστικότητα που επεδείχθη προς το εξωτερικό.
Δυστυχώς, στο εσωτερικό της χώρας, η πορεία δεν είναι οριοθετημένη, τα πολιτικά βήματα της κυβέρνησης είναι ασυντόνιστα (ένα εμπρός και δύο πίσω) και οι περισσότεροι στενοί συνεργάτες του Πρωθυπουργού, όχι μονάχα δεν ακολουθούν τον βηματισμό του αλλά ηθελημένα ή αθέλητα αποτελούν τροχοπέδες στην πορεία ανόρθωσης της χώρας.
Σε αυτό βοηθούν και η έλλειψη θεσμικών μεταρρυθμίσεων, η κομματοκρατία στην δημόσια διοίκηση (και μάλιστα η παρατεινόμενη αποτελμάτωση λόγω παραμονής των παλαιών «πράσινων» στελεχών) και η αναξιοκρατία στα κόμματα.
Δεν έχει απομείνει πολύς χρόνος για τον Πρωθυπουργό αν θέλει να δώσει το σύνθημα για να αλλάξει η χώρα πορεία. Λίγο ακόμη και θα αφομοιωθεί με αυτόν το πολιτικό χυλό που αργά και σταθερά τον πνίγει.
Είναι η ώρα να πει το μεγάλο «ΝΑΙ» και να προχωρήσει αταλάντευτος προς το δικό του πεπρωμένο που τυχαίνει ακόμη να ταυτίζεται με το πεπρωμένο ολόκληρης της χώρας. Για πόσο ακόμη όμως; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, καθώς ουδείς δύναται να ηγεμονεύει δια παντός σε μια κοινωνία που κοχλάζει την ώρα που οι διάφοροι μαθητευόμενοι μάγοι σε Υπουργεία και σε Γραμματείες παίζουν «εν ου παικτοίς» χωρίς να λογαριάζουν τον πόνο και την ανάγκη του απλού πολίτη.

Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.(3)

Το τόλμημα που πρέπει να αναλάβει ο Πρωθυπουργός δεν είναι εύκολο, ούτε η πιθανότητα αποτυχίας του αμελητέα. Αλλά, στο χωριό μου λένε πως «όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται».
Ο Αντώνης Σαμαράς μονάχα δειλός δεν είναι. Αυτό το έχει αποδείξει. Ούτε και θεσιθήρας ή εξουσιολάγνος, η πορεία του μέχρι τώρα αυτό μαρτυρεί. Είμαι βέβαιος πως αυτό που τον κρατάει ακόμη σχετικά διστακτικό, είναι το κολοσσιαίο διακύβευμα που περιλαμβάνει τις τύχες ολόκληρου λαού.
Ε, καιρός να του πούμε ότι αυτός ο Λαός έχει φτάσει στα όριά του και είναι έτοιμος για όλα. Για το μόνο που δεν έχει άλλη υπομονή, είναι αδράνεια, στεγνή διαχείριση, νέα μέτρα χωρίς αντίκρισμα. Το μόνο που πλέον δεν θα ανεχθεί είναι διακυβέρνηση χωρίς όραμα, θυσίες χωρίς ανταπόδοση, κυβερνήτες αδιάφορους, μαλθακούς, καλοπερασάκηδες, «παρτάκηδες», υποχωρητικούς και ανάλγητους.
Εκείνο που θα τον οδηγήσει στα άκρα, είναι η συνεχιζόμενη αδικία που επιτρέπει σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας να δυστυχεί και να πένεται την ίδια ώρα που οι πολιτικοί ταγοί του, η οικονομική ολιγαρχία του, και οι παλαιοί «αμαρτωλοί και κλέφτες» του πλούτου του, βρίσκονται στο απυρόβλητο και απολαμβάνουν μια ιδιότυπη και μοναδική στον πολιτισμένο κόσμο ασυλία.
Ο Λαός ζητά, διακυβέρνηση δια του παραδείγματος, τιμωρία των ενόχων και απαλλοτρίωση των κλεμμένων υπέρ των αδυνάτων, καθώς και να μπει ένα φρένο άμεσα στις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και στους άδικους και απάνθρωπους φόρους που κοντεύουν να καταστρέψουν τους μικρομεσαίους και να καταστήσουν έναν στους δύο έλληνες οφειλέτη του δημοσίου και εν δυνάμει απατεώνα χωρίς την θέλησή του.
Σίγουρα δεν είναι εύκολα όλα τούτα στην κατάσταση που ζούμε.
Σίγουρα όποιος αναλάβει ένα τέτοιο τιτάνιο έργο θα συγκρουστεί με όλο σχεδόν το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.
Αλλά, ακόμη και αν χάσει, θα έχει την ικανοποίηση πως έπεσε όρθιος και μαχόμενος ανοικτά υπέρ της κοινωνίας και όχι κρυπτόμενος, φοβισμένος και άτολμος υποχωρώντας στα κρυφά κατά της κοινωνίας.
Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, μέση οδός δεν υπάρχει.
Το παιχνίδι όπως είχαμε ξαναγράψει είναι «όλα η τίποτε».
Στο χέρι του είναι να διαλέξει αν θα το παίξει.
Χρόνο πάντως να το σκεφτεί περισσότερο δεν έχει.
Ο κόμπος της ανοχής και της αντοχής του κόσμου έφτασε στο χτένι της κοινωνικής έκρηξης. Akenaton
(1) «Τείχη», Κ. Καβάφης
(2)  «Che fece ….. Il gran rifiuto», Κ. Καβάφης
(3) «Απολείπειν ο Θεός Αντωνιον», Κ. Καβάφης
ΠΗΓΗ: http://www.antinews.gr/2013/02/15/204338/ 

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Καμία επαφή με την πραγματικότητα

Άρης Σπηλιωτόπουλος: " Στο λόγο της ανδρικής μου τιμής, το 2007 το 2008, μέχρι και το 2009 που ήμουν υπουργός, δεν είχα επίγνωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας".

Ιορδάνης Τζαμτζής: "Οι Έλληνες ΔΕΝ κρύωναν τον χειμώνα".

Μετά τον Μέργο κι άλλοι χωρίς επαφή με την πραγματικότητα!

Ο Υπουργός Παιδείας για τις εξελίξεις στην εκπαίδευση

Τι δήλωσε ο Υπουργός Παιδείας στη σημερινή του συνάντηση με τους εκπαιδευτικούς συντάκτες

1. Για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών
α. Την άλλη εβδομάδα θα σταλεί το Προεδρικό Διάταγμα για την αξιολόγηση, προς επεξεργασία, στο Συμβούλιο της Επικρατείας .
β. Αυτή τη στιγμή το ΠΔ είναι έτοιμο κατά 95%.
γ. Έχουν συμπεριληφθεί προτάσεις κομμάτων και εκπαιδευτικών φορέων.
δ. Έχουν γίνει αλλαγές επί του αρχικού Σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος.
ε. Έχει περάσει από σαράντα κύματα όσον αφορά την τελική διαμόρφωση του Προεδρικού Διατάγματος.

2. Για τα νομοσχέδια που πρόκειται να κατατεθούν από το Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α. Μέσα στο Μάρτιο θα κατατεθεί, προς ψήφιση στη Βουλή, το Σχέδιο Νόμου για το Νέο Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο και μετά θα ακολουθήσουν δύο ακόμη νομοσχέδια της Ειδικής Αγωγής και της Ελληνόγλωσσης Εκπαίδευσης.

3. Για τα Πρότυπα-Πειραματικά σχολεία. Αύριο θα ανακοινωθεί η πρόταση για τα Πρότυπα-Πειραματικά Σχολεία και σημείωσε πως θα είναι σχολικά αταξικά και θα καθιερωθούν ο εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο.

4. Για την αύξηση του ωραρίου καθηγητών, δασκάλων και πανεπιστημιακών δήλωσε: "Δεν είναι της ώρας το ωράριο".
ΠΗΓΗ: http://www.esos.gr/

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Τρίβουν τα χέρια τους οι πραγματικοί βασανιστές μας…

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Προσωπικά δεν δίνω δεκάρα για το αν οι πιτσιρικάδες-κλώνοι της τρομοκρατίας είναι «καλά παιδιά» ή «παιδιά καλών οικογενειών». Όχι τουλάχιστον ως προς τον τρόπο σύλληψής τους. Για τις συνθήκες κράτησης και τις ποινές που θα εκτίσουν, να το συζητήσουμε. Αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε κάτι. 

ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ βγάζει το θυμό του, τον καταπιεσμένο ανδρισμό του ή απλά την εγκληματική του φύση κρατώντας στα χέρια ένα καλάσνικοφ και απειλώντας αθώους ανθρώπους είναι εξ ορισμού επικίνδυνος. Και αδίστακτος, όπως φάνηκε από την εκτέλεση του άτυχου ταξιτζή στην Πάρο.

ΓΙΑ ΜΕΝΑ, εικοσάχρονος ή εξηντάχρονος, μορφωμένος ή αγράμματος, gay ή straight, φασίστας ή αναρχικός, χορτοφάγος ή κανίβαλος, ο οπλοφόρος που ληστεύει, στρέφει την κάννη σε ανυπεράσπιστο κόσμο και παίρνει ομήρους πρέπει να λογίζεται ως κοινός εγκληματίας και να αντιμετωπίζεται με την πιο δυναμική μέθοδο καταστολής. Την ώρα της εξουδετέρωσής του, προέχει η ζωή του διερχόμενου πολίτη, του αστυνομικού φρουρού της τάξης και τελευταία έρχεται η δική του. Για μετά, έχει ο Θεός…

Η ΠΟΙΝΙΚΗ δικονομία έχει μπόλικες δικλίδες για να αναγνωρίσει κίνητρα, πλάνες, θυμούς, πολιτικά «πιστεύω» και οτιδήποτε άλλο μπορεί να λειτουργήσει ως «ελαφρυντικό» μιας ακραίας παραβατικής συμπεριφοράς. Και σε αυτήν ακριβώς τη φάση καλείται η Δημοκρατία να αποδείξει ότι δεν τιμωρεί ακόμη και τους πιο ορκισμένους εχθρούς της αυστηρότερα από ειδεχθείς εγκληματίες, που αποτελούν ενδεχομένως μεγαλύτερο κίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο.

ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ τώρα και στο συγκεκριμένο. Αν τα «πυροβολημένα» πιτσιρίκια έφαγαν ξύλο στη διάρκεια της προσπάθειας εξουδετέρωσής τους, δεν στεναχωριέμαι καθόλου. Σε τέτοιες στιγμές η αδρεναλίνη «χτυπάει» κόκκινο κι ας μην ξεχνάμε ότι κουβαλούσαν έναν όμηρο, ο οποίος θα μπορούσε εύκολα να έχει την τύχη του αδικοχαμένου ταξιτζή. Αν αντιθέτως έφαγαν κάποιες χωροφυλακίστικες «ανάποδες» την ώρα της κράτησής τους, καλό θα ήταν να γίνει έρευνα για να διαπιστωθεί ποιο… όργανο επέδειξε τέτοιο «υπερβάλλοντα» ζήλο. Και ασφαλώς να υπάρξουν οι δέουσες πειθαρχικές ή και ποινικές κυρώσεις.

ΜΕΘΟΔΟΙ «Γκουαντάμο», όπως βλακωδώς ειπώθηκε, σαφώς και δεν χρησιμοποιήθηκαν. Γιατί αν είχαν χρησιμοποιηθεί, δεν θα φαινόταν ούτε τρίχα πειραγμένη απ’ το κεφάλι τους και αυτοί θα ένιωθαν ότι είχαν περάσει ξυστά σε μετωπική με το θάνατο… Συνεπώς δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί το μαυρισμένο μάτι του σαλταρισμένου πιτσιρικά γίνεται ανατολικό ζήτημα επί μία εβδομάδα… 

ΕΧΩ ΠΕΙΣΤΕΙ πλέον ότι η οικονομική κρίση ενισχύει τις τάσεις παραλογισμού που ανέκαθεν υπήρχαν σε αυτή τη χώρα. Θέλουμε να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο και τη δυστυχία μας μέσω αντάρτικου πόλεων… άγουρων «Τουπαμάρος»; Αν ναι, ας πάρουμε όλοι από ένα καλάσνικοφ να τους βοηθήσουμε. Αν όχι, ας αφήσουμε επιτέλους την κακοπληρωμένη Αστυνομία μας να κάνει τη δουλειά της, ψιθυρίζοντας και μια προσευχή γι’ αυτούς τους ανθρώπους που διακινδυνεύουν με αυταπάρνηση τη ζωή τους στους δρόμους.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν γίνεται με ληστείες, γκαζάκια και ασυνάρτητες προκηρύξεις μετεφηβικής οργής. Και ασφαλώς για την κατάντια μας δεν φταίνε οι «μπάτσοι». Μπορεί να βολεύονται με τη θεωρία αυτή κάποιοι σκληροί ποινικοί, πιθανότατα και αλλοδαποί, που έχουν «λουκιάσει» τα «μωρά» της τρομοκρατίας σ’ αυτά τα ρηχά ιδεολογήματα. Ιδεολογήματα πρωτόγονα, που εκτρέφονται στις άγριες κερκίδες των ελληνικών γηπέδων, στα πανεπιστήμια, συχνά πυκνά και στα ίδια μας τα σχολεία, πυροδοτώντας το μίσος μιας μερίδας της νεολαίας για τον ανώνυμο φρουρό της τάξης. 

ΚAKA TA ΨΈΜΑΤΑ, ΟΜΩΣ. Για τις μέρες Κατοχής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που ζει η πατρίδα δεν φταίνε οι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Άλλοι είναι οι πραγματικοί βασανιστές μας και τρίβουν τα χέρια τους όταν βλέπουν την ελληνική κοινωνία να τρώει τις σάρκες της. Και τα παιδιά της…

ΥΓ.: Η «ευχάριστη έκπληξη» αυτής της κυβέρνησης δεν είναι κατ’ ανάγκην ο πρωθυπουργός. Ο Νίκος Δένδιας είναι, που τελικά αποδεικνύεται ότι κάνει καλά τη δουλειά του. Σε τέτοιο σημείο που προκαλεί εκνευρισμό… αριστερά και δεξιά του.
(Δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”)
ΠΗΓΗ: http://www.antinews.gr/2013/02/09/203416/ 

Ποια επιστημοσύνη;

Ποια επιστημοσύνη και ποια ικανότητα χρειάζονται για να φορολογείς, να περικόπτεις μισθούς και συντάξεις και να οδηγείς κατά χιλιάδες κόσμο στην ανεργία;
Μα αυτά θα μπορούσε να τα σκεφτεί και να τα πράξει ο καθένας, αν είχε εξουσία!
Τι ακριβώς θαύμασε στον Στουρνάρα ο παππούς Μητσοτάκης κι ευχήθηκε να είχαμε καμιά δεκαριά τέτοιους;

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Θλίψη και οργή


Η φωτογραφία κάνει το γύρω του κόσμου. Ο "λάθος πολλαπλασιαστής" δεν ήταν σε παιχνίδι ούτε σε θεωρητικό επίπεδο. Είναι η θλιβερή και οδυνηρή πραγματικότητα χιλιάδων συνανθρώπων, που δεν ξέρεις αν τους πονάει περισσότερο η ανέχεια ή η καταρράκωση της αξιοπρέπειάς τους.
Θα απολογηθεί κάποιος γι' αυτή την εικόνα;    

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

Μισθός 17.900 ευρώ το μήνα για την διευθύνουσα σύμβουλο του ΤΧΣ


Ετήσια μισθοδοσία συνολικού ύψους 785.000 θα έχει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) για τα 8 μόλις μέλη της νέας διοίκησης που διόρισε η κυβέρνηση. Πρωταθλητές η νέα διευθύνουσα σύμβουλος κυρία Αναστασία Σακελλαρίου, ο Ολλανδός πρόεδρος Πολ Κόστερ καθώς και οι κύριοι Κολλιόπουλος και Γάγαλης.
Συγκεκριμένα, η αποκαλούμενη «σιδηρά κυρία» των τραπεζών, Αναστασία Σακελλαρίου θα λαμβάνει 215.000 ευρώ ετησίως ή 17.900 το μήνα καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας της μέχρι τις 30 Ιουνίου του 2017.
Αυτό προβλέπεται στην απόφαση του υπουργού Οικονομικών που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ της Τετάρτης 30 Ιανουαρίου 2013, αναφέρει η εφημερίδα «Δημοκρατία». Ειδικότερα, η νέα διοίκηση του ΤΧΣ, το οποίο είναι μεταξύ άλλων αρμόδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αποτελείται από τους εξής:
  • Πολ Κόστερ (Ολλανδία), πρόεδρος του ΤΧΣ, με μισθό 100.000 ευρώ
  • Ανδρέας Μπερούτσος, μέλος, 30.000 ευρώ
  • Pierre Mariani (Γαλλία), μέλος, 30.000 ευρώ
  • Γεώργιος Μέργος, γ.γ. του ΥΠΟΙΚ και εκπρόσωπος του, 30.000 ευρώ
  • Ευθύμιος Γκατζώνας, εκπρόσωπος ΤτΕ, 30.000 ευρώ
Η εκτελεστική επιτροπή αποτελείται από τους:
  • Αναστασία Σακελλαρίου, διευθύνουσα σύμβουλος, 215.000 ευρώ
  • Μάριος Κολλιόπουλος, αναπληρωτής διευθύνων, 185.000 ευρώ
  • Αναστάσιος Γάγαλης, μέλος, 165.000 ευρώ
Συνολικά, από τα 8 μέλη της διοίκησης μόνο ένας, ο κ. Γάγαλης ήταν και στην προηγούμενη σύνθεση, όπου είχε τη θέση του αντιπροέδρου. Ο κ.Γάγαλης ήταν στέλεχος του ΔΝΤ επί 19 έτη.
Πηγή: http://www.iefimerida.gr/node/89019#ixzz2Jopqkizt