μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.(1)
Υπάρχει πάντα ένας μεγάλος κίνδυνος που διατρέχουν όλοι οι άνθρωποι αλλά κυρίως αφορά τους Ηγέτες.
Ο κίνδυνος αυτός λέγεται «το σύνδρομο του γυάλινου πύργου». Είναι εκείνη η διαδικασία («προτσές» κατά την πολιτική ορολογία), κατά την οποία ο Ηγέτης σιγά – σιγά απομονώνεται από την κοινωνία και αρχίζει να ζει μέσα σε έναν περιορισμένο και στενό κύκλο συνεργατών, συμβούλων και «φίλων».
Το κοινωνικό γίγνεσθαι τότε, περνά μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο, φιλτραρισμένο και ωραιοποιημένο από αυλοκόλακες, γλείφτες και θεσιθήρες παρατρεχάμενους, τους οποίους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους βόλεψη και μακροημέρευση στην αυλή του Ηγεμόνος.
Δεν γνωρίζω αν ο Πρωθυπουργός έχει αρχίσει να πέφτει σε αυτή την ύπουλη παγίδα αλλά είναι σίγουρο ότι πολλοί Υπουργοί και Γραμματείς αυτής της κυβέρνησης, βρίσκονται ήδη αποκομμένοι από τον απλό κόσμο και ζουν μια παράλληλη ζωή μέσα στον προστατευμένο τους μικρόκοσμο. Αλλιώς δεν εξηγούνται όλα αυτά που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα. Όλα αυτά που διαρρέονται από υπουργικούς «κύκλους», όλα όσα ακούγονται από χείλη γραμματέων και φαρισαίων της κυβέρνησης, καθώς και η μακάρια ακινησία και αδράνεια των περισσοτέρων Υπουργών και Υφυπουργών, μαρτυρούν πως κάθε δεσμός τους με την κοινωνία έχει αποκοπεί προ πολλού.
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συνεχιστεί, κάποιος πρέπει να το σταματήσει και να δώσει το σύνθημα για αλλαγή πλεύσης.
Αυτό έπρεπε να είχε ήδη γίνει από χθες, αλλά και σήμερα δεν είναι πολύ αργά.
Αύριο, δυστυχώς θα είναι!
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει έτοιμο μέσα του το Ναι,
και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.(2)
Είναι πια η ώρα του Πρωθυπουργού.
Αυτός είναι που θα πρέπει να πει σήμερα κιόλας το «φτάνει, μέχρις εδώ». Αυτός είναι που θα πρέπει να σπάσει πια τα αυγά στην αυγουλιέρα, αλλιώς δεν θα κάνει ποτέ του ομελέτα. Είναι φανερό ότι αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης, αυτές οι πολιτικές και αυτά τα νομοθετήματα (όσα ψηφίστηκαν και όσα αναμένονται προς ψήφιση) δεν δίνουν την πολυπόθητη λύση.
Αν συνεχίσουμε έτσι, κινδυνεύουμε να χάσουμε πολύ γρήγορα, όλα τα πλεονεκτήματα που κερδίσαμε από την ενίσχυση της αξιοπιστίας της χώρας και την πολιτική αποφασιστικότητα που επεδείχθη προς το εξωτερικό.
Δυστυχώς, στο εσωτερικό της χώρας, η πορεία δεν είναι οριοθετημένη, τα πολιτικά βήματα της κυβέρνησης είναι ασυντόνιστα (ένα εμπρός και δύο πίσω) και οι περισσότεροι στενοί συνεργάτες του Πρωθυπουργού, όχι μονάχα δεν ακολουθούν τον βηματισμό του αλλά ηθελημένα ή αθέλητα αποτελούν τροχοπέδες στην πορεία ανόρθωσης της χώρας.
Σε αυτό βοηθούν και η έλλειψη θεσμικών μεταρρυθμίσεων, η κομματοκρατία στην δημόσια διοίκηση (και μάλιστα η παρατεινόμενη αποτελμάτωση λόγω παραμονής των παλαιών «πράσινων» στελεχών) και η αναξιοκρατία στα κόμματα.
Δεν έχει απομείνει πολύς χρόνος για τον Πρωθυπουργό αν θέλει να δώσει το σύνθημα για να αλλάξει η χώρα πορεία. Λίγο ακόμη και θα αφομοιωθεί με αυτόν το πολιτικό χυλό που αργά και σταθερά τον πνίγει.
Είναι η ώρα να πει το μεγάλο «ΝΑΙ» και να προχωρήσει αταλάντευτος προς το δικό του πεπρωμένο που τυχαίνει ακόμη να ταυτίζεται με το πεπρωμένο ολόκληρης της χώρας. Για πόσο ακόμη όμως; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, καθώς ουδείς δύναται να ηγεμονεύει δια παντός σε μια κοινωνία που κοχλάζει την ώρα που οι διάφοροι μαθητευόμενοι μάγοι σε Υπουργεία και σε Γραμματείες παίζουν «εν ου παικτοίς» χωρίς να λογαριάζουν τον πόνο και την ανάγκη του απλού πολίτη.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.(3)
Το τόλμημα που πρέπει να αναλάβει ο Πρωθυπουργός δεν είναι εύκολο, ούτε η πιθανότητα αποτυχίας του αμελητέα. Αλλά, στο χωριό μου λένε πως «όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται».
Ο Αντώνης Σαμαράς μονάχα δειλός δεν είναι. Αυτό το έχει αποδείξει. Ούτε και θεσιθήρας ή εξουσιολάγνος, η πορεία του μέχρι τώρα αυτό μαρτυρεί. Είμαι βέβαιος πως αυτό που τον κρατάει ακόμη σχετικά διστακτικό, είναι το κολοσσιαίο διακύβευμα που περιλαμβάνει τις τύχες ολόκληρου λαού.
Ε, καιρός να του πούμε ότι αυτός ο Λαός έχει φτάσει στα όριά του και είναι έτοιμος για όλα. Για το μόνο που δεν έχει άλλη υπομονή, είναι αδράνεια, στεγνή διαχείριση, νέα μέτρα χωρίς αντίκρισμα. Το μόνο που πλέον δεν θα ανεχθεί είναι διακυβέρνηση χωρίς όραμα, θυσίες χωρίς ανταπόδοση, κυβερνήτες αδιάφορους, μαλθακούς, καλοπερασάκηδες, «παρτάκηδες», υποχωρητικούς και ανάλγητους.
Εκείνο που θα τον οδηγήσει στα άκρα, είναι η συνεχιζόμενη αδικία που επιτρέπει σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας να δυστυχεί και να πένεται την ίδια ώρα που οι πολιτικοί ταγοί του, η οικονομική ολιγαρχία του, και οι παλαιοί «αμαρτωλοί και κλέφτες» του πλούτου του, βρίσκονται στο απυρόβλητο και απολαμβάνουν μια ιδιότυπη και μοναδική στον πολιτισμένο κόσμο ασυλία.
Ο Λαός ζητά, διακυβέρνηση δια του παραδείγματος, τιμωρία των ενόχων και απαλλοτρίωση των κλεμμένων υπέρ των αδυνάτων, καθώς και να μπει ένα φρένο άμεσα στις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και στους άδικους και απάνθρωπους φόρους που κοντεύουν να καταστρέψουν τους μικρομεσαίους και να καταστήσουν έναν στους δύο έλληνες οφειλέτη του δημοσίου και εν δυνάμει απατεώνα χωρίς την θέλησή του.
Σίγουρα δεν είναι εύκολα όλα τούτα στην κατάσταση που ζούμε.
Σίγουρα όποιος αναλάβει ένα τέτοιο τιτάνιο έργο θα συγκρουστεί με όλο σχεδόν το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.
Αλλά, ακόμη και αν χάσει, θα έχει την ικανοποίηση πως έπεσε όρθιος και μαχόμενος ανοικτά υπέρ της κοινωνίας και όχι κρυπτόμενος, φοβισμένος και άτολμος υποχωρώντας στα κρυφά κατά της κοινωνίας.
Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, μέση οδός δεν υπάρχει.
Το παιχνίδι όπως είχαμε ξαναγράψει είναι «όλα η τίποτε».
Στο χέρι του είναι να διαλέξει αν θα το παίξει.
Χρόνο πάντως να το σκεφτεί περισσότερο δεν έχει.
Ο κόμπος της ανοχής και της αντοχής του κόσμου έφτασε στο χτένι της κοινωνικής έκρηξης. Akenaton
(1) «Τείχη», Κ. Καβάφης
(2) «Che fece ….. Il gran rifiuto», Κ. Καβάφης
(3) «Απολείπειν ο Θεός Αντωνιον», Κ. Καβάφης
ΠΗΓΗ: http://www.antinews.gr/2013/02/15/204338/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου