Παπαγαλίζω: αποστηθίζω κάτι και το παρουσιάζω χωρίς να καταλαβαίνω την ουσία του.
Ο ανταρτοπόλεμος είναι ένα είδος ένοπλης αντιπαράθεσης που υιοθετείται συνήθως από επαναστάτες ή από πολίτες που αντιστέκονται σε μια δικτατορική κυβέρνηση ή μια δύναμη κατοχής.
Από φίλο σε άλλο μπλογκ έγινε μια προσπάθεια να "απαντηθεί" η αναδημοσίευση του άρθρου του Νίκου Μπογιόπουλου "Απλώς παπαγάλοι" (http://nikolaidisnikos.blogspot.com/2011/05/blog-post_07.html).
Δεν γνωρίζω ποια υποχρέωση εξυπηρετεί αυτό, αλλά αξιωματικά, που θά' λεγαν και οι μαθηματικοί, η διατύπωση της άλλης άποψης σ' ένα χώρο διακίνησης ιδεών και θέσεων είναι ευπρόσδεκτη.
Πολλές φορές ο ίδιος φίλος ή άλλοι δημοσίευσαν σχόλια στο παρόν μπλογκ χωρίς να τύχουν σχολιασμού όχι γιατί δεν υπήρχε αντίλογος και μάλιστα επαρκώς στοιχειοθετημένος, αλλά γιατί δεν χρειάζεται πάντα απάντηση αφού οι αναγνώστες έχουν κρίση και γιατί είναι ελεύθερος οποιοσδήποτε να εκτίθεται με τα σχόλιά του.
Δεν θα επιχειρήσω τώρα να αντιπαραθέσω επιχειρήματα στο σύνολο της ανάρτησης (http://2glor.blogspot.com/2011/05/blog-post_4998.html) του φίλου Χρήστου, αλλά στην εισαγωγή του αδικεί τη δημοκρατικότητά του με φράσεις όπως "αρκεί να χτυπάνε", που δείχνουν ότι η κριτική δεν είναι ανεκτή, θεωρείται "χτύπημα", εκπορεύεται υποχρεωτικά είτε από "ακροαριστερά" είτε από "ακροδεξιά", κλπ
Στο χώρο αυτό έχουν φιλοξενηθεί αναρτήσεις, που έκρινα ενδιαφέρουσες, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Έχουν φιλοξενηθεί απόψεις και του φίλου Χρήστου ( http://2glor.blogspot.com/2011/03/blog-post.html).
Με ρώτησε μια φίλη πρόσφατα γιατί προβάλλω τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας και αν προβάλλονται και οι θέσεις της κυβέρνησης.
Η απάντηση ήταν: άνοιξε την τηλεόραση.
Νόμισε ότι της ζητούσα ν' ανοίξει τη συσκευή εκείνη τη στιγμή.
Δυστυχώς πολύς κόσμος δεν αντιλαμβάνεται ότι η πληροφόρησή του είναι σκανδαλωδώς μεροληπτική στην ελληνική τηλεόραση κρατική και ιδιωτική.
Αυτό άλλωστε σχολιάζει το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου.
Η αυτονόητη αναγκαιότητα έκφρασης της άλλης άποψης στη δημοκρατία, της κριτικής που δε συνιστά "αντάρτικο" αλλά ουσιώδες στοιχείο της, εξυπηρετείται από το διαδίκτυο αυτή τη στιγμή.
Στην ενορχηστρωμένη προσπάθεια παραπληροφόρησης από τα ΜΜ"Ε", η αντίδραση είναι το διαδίκτυο, που στο κάτω κάτω δεν "τρέφεται" ούτε από κρατικά κονδύλια ούτε παρασιτοζωεί στο κράτος.
Δεν είναι επομένως "ιδιότυπο αντάρτικο". Είναι ελεύθερη έκφραση και κρίνεται ως προς τα επιχειρήματα, τις ιδέες, τις θέσεις.
Εκτός κι αν κάποιοι χώροι δεν διανοούνται την ύπαρξη κριτικής.
Εκτός κι αν κάποιες πλειοψηφίες, έχουν το αλάθητο ή θεωρούν ότι είναι εσαεί πλειοψηφίες. Για τον τρόπο και τα μέσα επηρεασμού (βλ. εξαπάτησης) ενός λαού για τη δημιουργία αυτής της πλειοψηφίας βρίθει αναρτήσεων το διαδίκτυο και δε θα επεκταθώ.
3 σχόλια:
Αγαπητέ μου φίλε Νίκο,
Νομίζω σε μια ανταλλαγή ή αντιπαράθεση απόψεων είναι θεμιτή και η κριτική της ...κριτικής, χωρίς αυτό να συνιστά έλλειμμα δημοκρατικότητας. Η διαφορά της κριτικής από το "χτύπημα", κατά την άποψή μου υπάρχει στο κίνητρο, που αυτή ενέχει και έχει μεγάλη σημασία η πολιτική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται. Όταν γίνεται με στόχο να καταδειχθεί η πολιτική υπεροχή μιας πολιτικής παράταξης σε ότι αφορά την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας, αντιπαραθέτοντας τις άλλες θέσεις και απόψεις, τότε ναι, είναι η καλώς εννοούμενη κριτική. Όταν ο στόχος είναι να πληγεί ο πολιτικός αντίπαλος,μέσω της δυσαρέσκειας που δημιουργείται σε κομμάτια της κοινωνίας από πολιτικές αποφάσεις, ανεξάρτητα από την πολιτική τους ορθότητα, τότε πρόκειται για "χτύπημα".
Δεν μίλησα για αντάρτικο με τη σημασία της λέξης, όπως την αποδίδεις. "Ιδιότυπο αντάρτικο" το χαρακτήρισα, με την έννοια ότι δεν γίνεται με αφετηρία σταθερές πολιτικές θέσεις ενός μεγάλου σοβαρού κόμματος εξουσίας, αλλά με σημαίες ευκαιρίας, υιοθετώντας κατά περίπτωση βάσεις πολιτικής ανάλυσης από όλους τους πολιτικούς χώρους, καθώς επίσης και σενάρια για αναπόδεικτα ταπεινά κίνητρα "πουλημένων" πολιτικών κ.λ.π.
Εμείς οι μαθηματικοί λέμε ότι μια θεωρία θεμελιώνεται πάνω σε βασικά αξιώματα, των οποίων την ισχύ δεν αμφισβητούμε.
Δε μπορεί επομένως κανείς να κτίσει σοβαρή θεωρία, όταν αλλάζει τα αξιώματα σαν τα πουκάμισα και προπάντων, όταν αμφισβητείται σοβαρά η ισχύς τους.
Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και της κριτικής των κριτών πιστεύω ότι αναγνωρίζεται, χωρίς να θεωρείται ότι βλάπτει στο παραμικρό την ανταλλαγή και ενίοτε την αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων. Αρκεί στόχος μας να είναι το καλό της κοινωνίας και όχι η με κάθε μέσο αποδόμηση του πολιτικού μας αντιπάλου.
Και σιγά μη σου απαντήσει ρε Χρήστο. Πέταξε κατευθειαν και 2 αναρτησεις απο πάνω για να μην διαβαστει το σχόλιο σου..
Πράγματι, αγαπητέ, δε θα απαντήσω ούτε στα περί "σημαίας ευκαιρίας", ούτε στα περί "αμφισβητούμενων αξιωμάτων", αφού είναι μικρός ο χώρος που ζούμε και γνωριζόμαστε όλοι καλά.
Μακριά από μένα, όμως, κάθε υπόνοια διαφωνίας ως προς το δικαίωμα της κριτικής ή των κρίσεων επί της κριτικής και ό,τι μπορεί να συνεχίσει αυτή την αλυσίδα.
Εκεί που είμαι αντίθετος είναι η καταδίκη προθέσεων, που μετά βεβαιότητας, αποδίδονται σε κάθε γράφοντα.
Όσο για την αποδόμηση του αντιπάλου, κάθε κρίση μπορεί να χαρακτηριστεί τέτοια. Μήπως να μην κρίνουμε για να μην αποδομηθεί το απίθανο έργο των εξουσιαζόντων;
Δημοσίευση σχολίου