Το μετέωρο βήμα του Καλλικράτη

Πρέπει κάποιος να μας εξηγήσει γιατί η "Διοικητική Μεταρρύθμιση" σημαίνει συνενώσεις Δήμων.
Πώς και με ποιόν τρόπο η "νέα αρχιτεκτονική" θα πατάξει τη διαφθορά και τη σπατάλη.
Πώς θα ενισχυθεί η συμμετοχή του πολίτη στις αποφάσεις, όταν από ένας στους 10.200, που είναι σήμερα, θα γίνει ένας στους 28.500.
Είναι μερικές απλές απορίες που δικαιούται να καταθέσει κάποιος είτε θετική είτε αρνητική προσέγγιση έχει στο θέμα.

Τι γίνεται στην Ευρώπη, που πολλές φορές χρησιμοποιούν κάποιοι ως τον οργανισμό που μας "πιέζει" ή στην καλύτερη εκδοχή μας "ενθαρρύνει" προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση;

Η Γαλλία έχει 36.684 Δήμους, με μέσο όρο 1.720 κατοίκους ανά δήμο και με το 95% των δήμων να έχει πληθυσμό κάτω από 5.000 κατοίκους.

Η Ισπανία έχει 8.110 Δήμους, με μέσο όρο 5.430 κατοίκους ανά δήμο και με το 85% των δήμων να έχει πληθυσμό κάτω από 5.000 κατοίκους.

Η Γερμανία έχει 12.431 δήμους, με μέσο όρο 6.690 κατοίκους ανά δήμο και με το 75% των δήμων να έχει πληθυσμό κάτω από 5.000 κατοίκους.

Η Ιταλία έχει 8.101 Δήμους, με μέσο όρο 7.270 κατοίκους ανά δήμο και με το 71% των δήμων να έχει πληθυσμό κάτω από 5.000 κατοίκους κ.λ.π.

Αντίθετα η Ελλάδα έχει σήμερα 1034 Δήμους με μέσο όρο ήδη 10.200 κατοίκους ανά Δήμο, και με πάνω από το 50% του πληθυσμού να έχει συγκεντρωθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Θέλουν τώρα να υπερσυγκεντρώσουν όλες τις τοπικές αρμοδιότητες σε 370 μόλις δήμους (με 28.500 κατοίκους ανά Δήμο κατά μέσο όρο!), σε 13 μεγάλες περιφέρειες, πάνω από τις οποίες θα υπάρχουν 7 κυβερνητικοί διοικητές.

Γιατί αυτή η εμμονή σε περαιτέρω συνενώσεις;
Θα το δεχθούμε και θα το υποστηρίξουμε.
Αλλά ν' ακούσουμε κάποιο λογικό επιχείρημα.
Εκτός και αν ο κύριος ή μόνος λόγος είναι η μετακύλιση ευθυνών και υποχρεώσεων από το Κράτος (την κεντρική διοίκηση) στις τοπικές κοινωνίες.
Θα επανέλθουμε...