ΩΡΑΙΑ, ΛΟΙΠΟΝ, για ένα διάστημα η χώρα δεν κινδυνεύει πλέον από τυπική πτώχευση και στάση πληρωμών.
Είναι ασήμαντο αυτό; Ασφαλώς όχι.
Απλώς δεν είναι λύση. Γιατί η αποφυγή του χειρότερου δεν σημαίνει ούτε εξασφαλίζει αυτομάτως το καλύτερο.
Κι αυτό που έχουν ανάγκη η ελληνική οικονομία και η κοινωνία είναι το καλύτερο.
Η απόφαση των Βρυξελλών η οποία προκάλεσε πανηγυρισμούς... τι σημαίνει τελικά στην πράξη;
Σημαίνει ότι τώρα μπορούμε να ριχτούμε απερίσπαστοι από το φόβο για το χειρότερο στην υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος.
Δηλαδή στην περαιτέρω αφαίμαξη μισθών και συντάξεων, στον πιο σφιχτό εναγκαλισμό με την ύφεση, στη μεγαλύτερη πρόσδεση στο εφιαλτικό άρμα της ανεργίας και εντέλει στην απερίσπαστη δημιουργία ενός ακόμα μεγαλύτερου στρατού νεόπτωχων.
Προοπτική που καθίσταται μονόδρομος, όσο το περίφημο «Σχέδιο Μάρσαλ» παραμένει απλή ευχή και άσκηση επί χάρτου.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι δανειστές μας, παρά το ανώδυνο «κούρεμα» που υπέστησαν, θα κοιμούνται πιο ήσυχοι τα βράδια τους.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι ίδιο το ζητούμενο για την Ελλάδα και τους δανειστές της.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ είναι να πάρει και πάλι μπροστά η οικονομία και να ξεκολλήσει από το τέλμα της ύφεσης.
Να ξαναβρούν δουλειά οι άνεργοι.
Να σταματήσει να γεμίζει λουκέτα η αγορά.
Να αποκατασταθούν το κύρος της χώρας και η εθνική της αξιοπρέπεια.
Αυτά είναι ίσως μερικά από τα σημαντικά για τη χώρα, τα οποία όμως δεν περιλαμβάνονται «ρητώς» στην απόφαση των Βρυξελλών.
Τι ακριβώς πανηγυρίζουμε λοιπόν;
Ότι αποφύγαμε το χειρότερο. Μάλιστα.
Από πότε όμως η αποφυγή του χειρότερου παραπέμπει αυτομάτως και στο καλύτερο;
Γιατί να είναι χαρούμενος π.χ. ένας άνεργος ή ένας εργαζόμενος που κάθε μήνα «μπαίνει μέσα», παραμένοντας πτωχευμένος και που δυσκολεύεται να αγοράσει το γάλα του παιδιού του;
Ίσως γιατί η αποφυγή του χειρότερου δημιουργεί εν δυνάμει την προοπτική κάποτε να βρεθεί σε καλύτερη μοίρα.
Αυτή η απόφαση, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ένα μέσον και ποτέ δεν υπήρξε αυτοσκοπός.
Όσο κι αν κυβέρνηση και Ε.Ε. για τους δικούς της λόγους η καθεμία το παρουσίασαν ως αυτοσκοπό και λύση.
Δεν είναι ούτε λύση ούτε αυτοσκοπός.
Είναι, ίσως, μία ευκαιρία.
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΞΑΝΑ μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα που είχαμε και πριν από την απόφαση των Βρυξελλών: Ποιος συνδυασμός πολιτικών δυνάμεων, ποια κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί την αξιοποίηση αυτής της ευκαιρίας;
Γιατί αν δεν υπάρξει κι αυτή, δεν θα απομείνει σχεδόν τίποτα από την κατά τα άλλα μεγαλειώδη ευρωπαϊκή απόφαση.
Η τρέχουσα κυβέρνηση έχει μετρηθεί, έχει ζυγισθεί κι έχει βρεθεί ελλιποβαρής.
Αφού έχει σημαδευτεί από την έως τώρα αποτυχία της σε όλους τους στόχους που η ίδια είχε θέσει.
Αλλά και κουβαλά το μαρτυρικό φορτίο τής άνευ όρων παράδοσης της χώρας στις πιο επικίνδυνες απαιτήσεις των δανειστών της.
Η χώρα δεν αντέχει άλλο να αποφεύγει το χειρότερο, χωρίς να έρχεται πιο κοντά το καλύτερο.
Για αυτό η αξιοποίηση της ευκαιρίας είναι ίσως πιο σημαντική και από την ίδια την ευκαιρία.
Και αυτή η κυβέρνηση αποδεδειγμένα πλέον δεν μπορεί...
ΠΗΓΗ: http://www.e-typos.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου