Παραίτηση (η) ουσ., [αρχ. παραίτησις] εκούσια εγκατάλειψη δικαιώματος, θέσης, αξιώματος». Αντιγράφω τον ορισμό από λεξικό Τεγόπουλου - Φυτράκη, γιατί νιώθω ότι εσχάτως τείνουμε, στην Ελλάδα και δη στην πολιτική σκηνή της χώρας, να ξεχάσουμε τις έννοιες.
Τα παραδείγματα των τελευταίων ημερών είναι χαρακτηριστικά και περιλαμβάνουν έναν κυβερνητικό βουλευτή και έναν, εξ αδιαιρέτου, αρχηγό κόμματος.
Ο εξ Αργολίδος Γιάννης Μανώλης, δήλωσε, προ ημερών, σε επιστολή του προς τον πρωθυπουργό ότι θα παραιτηθεί... αλλά τον Σεπτέμβριο. Η παραίτησή του μοιάζει με μεταχρονολογημένη επιταγή, μπορεί να πληρωθεί στο γκισέ του ταμείου, μπορεί όμως να μείνει και ακάλυπτη. «Μα είναι δυνατόν να ανακαλέσει την παραίτηση;» θα ρωτήσετε. Γιατί όχι, η ελληνική σκηνή βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Επί του παρόντος, ο κ. Μανώλης παραμένει στο κόμμα, με την πολιτική του οποίου διαφωνεί, υπό τον πρωθυπουργό, τις επιλογές του οποίου κρίνει αρνητικά, προκειμένου, όπως λέει, να υπερασπισθεί καλύτερα τον εαυτό του από τις επιθέσεις. Ποιες επιθέσεις, άραγε, θα υφίστατο αν παραιτείτο άμεσα και και χωρίς ημερομηνία λήξεως; Πιθανολογώ, καμία.
Ο πολιτικός αρχηγός δε, ο εκ Τήνου ορμώμενος Αλέκος Αλαβάνος, δηλώνει κι αυτός την Τετάρτη ότι θα παραιτηθεί αλλά στη συνέχεια εμφανίζεται να το... ξανασκέφτεται ή, τέλος πάντων, να το θέτει υπ’ όψιν των πολλών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεδρίαση που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα. Γόνος πολιτικής οικογένειας, με παππού και πατέρα, επίσης, βουλευτές, ο κ. Αλαβάνος φέρεται να είχε διατυπώσει αντίστοιχες τάσεις παραίτησης ήδη από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο σε συζητήσεις που είχε με στενούς του συνεργάτες. Αρα, αν δεν πρόκειται για μια εσωκομματική τακτική κίνηση με στόχο τον, άλλο πρόεδρο, Αλέξη Τσίπρα -κάτι που θα φανεί τις λίγες επόμενες ώρες- αποτελεί μια σκέψη που αν μη τι άλλο είχε ένα ποσοστό ωρίμανσης. Ο,τι κι αν συμβαίνει, πάντως, το «μπρος-πίσω» του κ. Αλαβάνου αναμένεται να το πληρώσει, ακόμη πιο ακριβά, το συμπαθές κόμμα της Αριστεράς.
Και οι δύο περιπτώσεις που προανέφερα, όπως και δεκάδες ακόμη εικονικές παραιτήσεις που υποβάλλονται είτε για την έξωθεν καλή μαρτυρία είτε για να μην γίνουν αποδεκτές, εντείνουν την αποστροφή της κοινής γνώμης έναντι της πολιτικής. Και τούτο διότι, οι παραιτήσεις στην πολιτική μοιάζουν να μην είναι εκούσιες και, κυρίως, να μην οδηγούν σε ουσιαστική «εγκατάλειψη δικαιώματος, θέσης, αξιώματος», κατά το λεξικό. Αποτελούν, πλην εξαιρέσεων, τμήμα ενός πολιτικού παιγνίου που μοναδικό στόχο έχει οι «παραιτούμενοι» είτε να «ξεπλύνουν» τις ευθύνες τους, όπως πιθανά θα κατηγορηθεί ο κ. Αλαβάνος αν τη Δευτέρα, παραιτούμενος δεν διατυπώσει αυτοκριτική, είτε να επιδιώξουν μια καλύτερη θέση στην κομματική σκακιέρα, όπως λέγεται ότι επιδιώκει ο κ. Μανώλης.
(Το σχόλιο είναι του Γιώργου Π. Τερζή στην Καθημερινή της 19ης Ιουνίου 2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου